وقتی هشیار نباشیم، انگار مستیم
۱۳۹۹-۰۶-۱۰گذر از سال ۱۳۹۸ یه چیزی تو همین مایه‌ها بود
گذر از سال ۱۳۹۸ یه چیزی تو همین مایه‌ها بود.
این صحنه‌ی دیدنی از فیلم ۱۹۱۷ در بحبوحه‌ی جنگ‌جهانی اول عجیب شبیه سالی‌ست که گذشت. هرکسی به سمت مقصدی در حرکته ولی موانع گاه آنقدر زیاد می‌شه که انگار وسط میدون جنگی و
تنها می‌دَوی!
اکنون در واپسین ساعت‌های سال ۹۸ اتفاقات امسال رو مرور کنیم.
اتفاقاتی که در سه سطح قابل بررسی است:
۱.در سطح «فردی» هر شخص [فردی]
۲.یا مربوط به خانواده و اطرافیان [بین‌فردی]
۳.و رویدادهای اجتماعی [جامعه]
که این سه سطح در عین جدا بودن، برهم مؤثر هستند.
نکته‌ای که من می‌خواهم به آن اشاره کنم توجه به این نکته است که در هنگامه‌ی رویدادهای اجتماعی [Social event]
ما در چه رابطه‌ای با آن قرارمی‌گیریم؟
رابطه‌ی ما با این موضوع [ابژه] جدید چگونه است؟ این ابژه ما را کجا می‌برد؟
سال ۹۸ با سیل نوروزی شروع شد و با ویروس کرونا به پایان رسید!
مواجهه‌ی هرکدام از ما با این رویدادها متفاوت است. هر رویداد به خودیِ خود دارا و برانگیزاننده‌ی احساسات و هیجان‌های متنوعی مانند غم، خشم، شرم یا… است و این احساسات را در افراد فعال می‌کند.
اما در برخی موارد یک رویداد خاص، بر روی یک فرد یا افراد خاص، یک اثر خاص می‌گذارد که بر دیگران لزومن نگذاشته.
حالا منظور چیست؟
مثلن «سیل» برای کسی‌که خودش نیز در کودکی تجربه‌ی غرق‌شدن و نجات پیداکردن از دریا دارد معنای متفاوتی نسبت به دیگران دارد و او را با میزان بیشتر و عمیق‌تری از احساسات مواجه می‌کند.
یا فردی که مادرش را به‌خاطر بیماری از دست داده، تجربه‌ی متفاوتی در رویارویی با ویروس کرونا نسبت به دیگران دارد. بیماری برای او «کُشنده»، بی‌رحم و «قاتل عزیزانش» است.
ما در این نوشتار از «همانندسازی» [identification] افراد با رویدادهای اجتماعی صحبت می‌کنیم.
گویی هرکس سهم خود را از یک واقعه‌ی اجتماعی برمی‌دارد و این سهم منحصر به‌فرد و مرتبط با تجربه‌های قبلی افراد است.
این مسأله با تأثیر عمومی اتفاقات متفاوت است. این تجربه‌ی اختصاصی هرکس از آن اتفاق و برای او دارای معنای خاص است.
در همانندسازی با یک رویداد اجتماعی
ما با آن بخشی از آن اتفاق همراه می‌شویم،
که درون خود ماست.
متن: یاسر درخشان
